SELEPAS WISEL PENAMAT DIBUNYIKAN

Ramai orang meminta saya membuat ulasan tentang tuduhan yang mengatakan bahawa saya seorang yang elitis, tidak mesra rakyat dan sombong. Bahkan sepanjang tempoh kempen, saya dihujani oleh soalan yang sama saban hari oleh media. Sehingga kadang-kadang saya berada di dalam keadaan yang sungguh sukar iaitu terpaksa membela diri saya sendiri.

Apakah benar saya seorang elitis? Saya dilahirkan di Kg Tanjung Surau Pasir - disebuah rumah kayu yang di sewa oleh Mak dan Ayah. Mengikut keterangan kelahiran saya, rumah berkenaan beralamat di 297, Kg Tanjung, Kuala Terengganu. Sehingga hari ini, rumah ini masih wujud. Yang jelas, saya tidak dilahirkan di mana-mana hospital. Saya tidak pernah bersekolah tadika - terus ke darjah satu ketika usia 7 tahun. Dan saya ke sekolah menaiki beca bersama-sama Abang dan dua sepupu saya. Ya, empat orang dalam satu beca. Hatta semasa Ayah menjadi Pegawai Daerah Kemaman pun saya masih menaiki beca kesekolah. Hanya apabila saya di Tingkatan Satu saya menaiki bas sekolah yang tentunya bermacam warnanya kerana tidak ada lagi keseragaman warna oren pada masa itu.

Saya masih lagi ingat, kapalterbang pertama yang saya naiki sepanjang hayat saya ialah penerbangan ke London dengan British Airways pada 29 September 1980. Oleh sebab saya diterima lambat oleh MARA untuk membiayai pinjaman saya ke Britain di dalam jurusan undang-undang, saya hanya terbang seorang diri. Tidak ada peers kerana mereka telah terbang terlebih awal. Tidaklah perlu saya sebutkan disini bahawa saya terbang kelas ekonomi. Sampai di London Heathrow, saya seperti rusa masuk kampung - terlonta-lonta mencari jalan ke Bryanston Square tempat di mana Malaysia Hall ada pada masa itu. Tidak ada pegawai MARA yang tunggu di lapangan terbang. I guess they thought, well if he could make his way to London, he must surely be able to locate where Malaysia Hall was.

Apakah saya elitis sekarang? Barangkali kita harus bertanya kepada Rajan yang menjadi tukang gunting rambut saya di Jalan Thambosamy. Kedainya lebih kurang 10 kaki x 10 kaki. Mempunyai empat kerusi dan jarang benar penuhnya kerana sukar untuk menggunting rambut empat orang sekali gus di dalam kesempitan ruang yang sebegitu. Rajan akan mengesahkan bahawa selama empat tahun saya mula tinggal di Kuala Lumpur semenjak dilantik sebagai Setiausaha Politik disitulah tempat saya bergunting rambut. Dua kali sebulan. Hatta selepas saya menjadi Timbalan Menteri, saya tidak bertukar tempat saya bergunting rambut, walaupun saya tahu, pengawal peribadi saya merasa resah setiap kali saya ke situ.

Atau kita boleh bertanya Encik Annuar. Tuanpunya warong kari kepala ikan di belakang TMC Bangsar. Apabila ada sidang di Parlimen, saya akan mencari kawan-kawan untuk makan di situ. Bukan restoran, bukan warung - tetapi hanya kerusi dan meja di bawah pokok. Yang pasti tidak ada kipas atau hawa dingin. Dan saya amat merasa at home apabila Encik Annuar membawa sotong goreng dan kari kepada ikan merah atau jenahak. Cuma barangkali Encik Annuar akan terkejut kerana TImbalan Menteri pun boleh makan di situ. Atau tanya Encik Razali tuanpunya warong di Jalan Pulau Kambing, tempat saya menikmati sarapan apabila saya balik ke Kuala Terengganu pada hujung minggu.

Apakah saya tidak mesra rakyat? Sila tanya Encik Yusof dibelakang rumah saya di Jalan Ibrahim, Kuala Terengganu. Dia akan memberitahu kita bahawa tiap-tiap tahun saya akan mengumpul jiran saya yang tidak bernasib baik untuk membantu mereka menyambut hari raya. 70 hingga 80 orang dari warga emas kepada OKU akan dibantu. Saya tahu ada yang mengalirkan air mata semasa menerima bantuan itu - sebab saya sendiri yang memberikannya. Apabila Mak meninggal, saya meminta isteri saya meneruskan tradisi membaca Yasin yang melibatkan orang-orang kampung termasuk yang mengunjungi Darul Fitrah - satu pertubuhan kebajikan di kampung saya. Sekali sekala, saya juga meminta dijemput rakan-rakan arwah Mak untuk turut serta. Atau barangkali, balu kepada arwah pemandu saya boleh memberitahu bantuan bulanan yang saya sumbangkan kepadanya untuk menanggung anak-anak yatim. Saya juga pastikan bahawa anak-anak arwah AJK saya yang meninggal dunia juga mendapat bantuan untuk menyambut Hari Raya tiap-tiap tahun.

Apakah saya sentiasa meninggi diri? Barangkali pengawal di Masjid Negara boleh juga memberitahu bahawa saya sentiasa membawa kereta sendiri untuk solat subuh dan sunat terawikh kerana dia lah yang menunjuk tempat yang sesuai kepada saya untuk memarkir kereta saya. Atau kakitangan MAS, AirAsia dan Firefly juga boleh mengesahkan bahawa kadang-kadang walaupun semasa menjadi Timbalan Menteri, saya membuat daftar masuk sendiri.

Ada orang mengatakan bahawa saya tidak mempunyai hubungan yang baik dengan arwah Dato’ Razali. Jarang yang tahu bahawa saya mengenali arwah semasa beliau menjadi Pengetua di Maktab Perguruan Batu Rakit (sekarang Institut Pendidikan Guru Malaysia Kampus Dato’ Razali Ismail) di mana saya di minta untuk memberikan syarahan undang-undang tentang keadaan dimana seorang guru boleh merotan murid. Mungkin guru-guru di Terengganu masih ingat dengan Program Generasi Prihatin. Tun Daim yang meminta saya menggerakkan program ini bersama-sama dengan rakan-rakan lain termasuk Dato’ Azalina yang menjadi Ketua Puteri pada masa itu. It became an instant hit. Siapa yang membantu kami? Arwah Dato’ Razali, yang pada masa itu menjadi Pengarah Pelajaran Negeri. Semasa kami menjadi Timbalan Menteri, saya bersama-sama dengannya berusaha untuk mewujudkan kadet AADK di sekolah-sekolah menengah bagi melahirkan kaunselor muda yang akan menasihatkan rakan sebaya mereka tentang bahaya dadah. Saya harap pengganti kami di Kementerian Pelajaran dan Kementerian Dalam Negeri akan terus memberikan program ini ruang untuk dijadikan kenyataan.

Sahabat-sahabat saya hairan kenapa baru sekarang saya memilih untuk menjawab tuduhan-tuduhan ini? Kenapa tidak semasa kempen pilihanraya kecil baru-baru ini? Jawapannya ialah kenapa perlu saya membela diri saya kepada pertuduhan yang tidak berasas? Kenapa perlu saya memuliakan sampah sarap hanya kerana saya hendak membela diri saya? Keluarga saya tahu bahawa pertuduhan itu tidak betul. Jiran-jiran saya tahu. Dan yang paling penting, kalau dibumi tiada yang menghargai - tentunya di langit ada Yang Maha Mengetahui.

Saya tahu dari sudut psikologi adalah lebih mudah untuk mewujudkan sokongan massa dengan permainan emosi negatif yang diasaskan kepada ketakutan, kemarahan dan rasa meluat. Tetapi saya menjanjikan dari awal untuk menggerakkan kempen yang positif - yang berasaskan kepada harapan, sikap pemurah dan mawaddah. Saya mungkin tidak berjaya sekarang tetapi biarlah ianya menjadi asas kepada gerakan kita dimasa depan.

Harapan Generasi Baru, Sandaran Generasi Dulu.

Daripada : www.wanahmadfarid.com